Blueszanger Tiny Legs Tim, gitarist, songschrijver en collectioneur van gitaren en platen, is inmiddels een begrip in België en langzaamaan ook buiten de landsgrenzen. Vooreerst omdat hij met zijn ‘survival’ mentaliteit en zijn one-man band, voetstomp incluis, het ganse land doorkruiste, ondanks zijn ziekteverleden dat hem meerdere jaren aan zijn bed kluisterde. Maar ook omwille van zijn latere openbloeiende bluescarrière, zowel in voorprogramma’s van levende legendes als John Mayall en Ian Siegal als met een eigen band op podia in clubs en theaters. De kiem werd in zijn kinderjaren gelegd toen hij gretig naar oude Mississippi Delta platen luisterde. Sindsdien bleven die ongepolijste klanken in hem nazinderen en leidden deze tot een eigen sound die zich in de loop der jaren ontwikkelde. Inmiddels bracht hij sinds zijn debuut omstreeks 2011 een vijftal platen uit die allen getuigen van zijn passie voor het authentieke bluesgenre uit de pionierstijd.

Residerend in Gent hield deze muziekstad hem niet tegen om recent even naar New Orleans uit te zwermen om daar de kosmopolitische muziek van de ‘Big Easy’ van dichtbij te gaan beluisteren. Echo’s van die broeierige muziek reisde later terug met hem mee naar zijn thuishaven. Die vertakte invloeden kregen een plaats in dit inmiddels vijfde studio-album. Zowel het bezwerende ‘Don’t Be Sorry’ als het funky ‘New Place’ lijken je zo vanuit de open deuren in ‘Frenchmen Street’ toe te stromen met een aanzuigeffect om naar binnen te lopen. De blazers dragen bij tot de zinnelijke verlokking. De blazersarrangementen komen van saxofonist Tom Callens bekend van zijn samenwerking met Lady Linn. Trompettisten en saxofonisten bepalen mee de NOLA sfeer naast de pianist en de ritmesectie. Mondharmonicaspeler Steven Troch kleurt elders bluesy in bij songs zoals het aanvurende ‘In The Morning’, pure vitamine om de dag mee te beginnen. Op het vaag melancholische ‘One More Chance’ begeleidt hij fijnzinnig met bluesharp terwijl contrabassist Filip Vandebril met contrabasritmes een suggestieve mood creëert.

Alle muzikanten kregen individuele vrijheid in het spontane samenspel dat zich live in één ruimte afspeelde. De songs werden opgenomen zonder overdubs. Met zijn kenmerkende stem vertolkt de veelzijdige Tiny Legs Tim al zijn zelfgeschreven songs met een naturel alsof hij elke songlijn opnieuw beleeft. Spijtig dat hij de tekstlyriek niet bij insluit. Het eerste ‘Elsewhere Bound’, waarin een soort Woodstock optimisme doorschemert, werd reeds opgepikt door de radio. Andere songs bekoren evenzeer of zelfs meer zoals het zwoele jazzy ‘Still In Love’ met baritonsax en gedempte drum. Of evenzo het hypnotische ‘The Lovin’ Kind’ op een John Lee Hooker ritme! Op het rootsy ‘Nowhere My Home’ maakt een trompettist de sound nog triester alsof hij deelt in de desolaatheid. Tiny Legs verruimde niet alleen zijn karakteristieke bluessound maar stond ook open voor vernieuwing zonder daarom aan eigenheid in te boeten.

Dat maakt dit album, co-geproducet door TLT en Frederik Segers, erg gevarieerd zodat je vanaf het begin tot het laatste bloedmooie ‘I Ain’t Ready’ immer geboeid blijft door de stemmingswisselingen van de zanger/gitarist die de gave heeft om al in de knop toekomstige klassiekers te laten ontspringen zoals bijvoorbeeld het melancholische ‘The Game’, met delicate gitaarbegeleiding, waar nog wat Spaans mos aan lijkt te kleven. Naast zanger is TLT immers ook een rasgitarist die voor zijn complexe emoties een belendende instrumentale taal zoekt en ook vindt. Hij had daarnaast ook aandacht voor de artistieke vormgeving, toevertrouwd aan kunstenaar Jannes De Schrijver, wat resulteerde in een surrealistisch Belgisch tableau dat ook naar de voodoo huisvesting van priesteres Marie Laveau zou kunnen verwijzen. Deze ‘Elsewhere Bound’ nodigt uit tot telkenmale (her)beluistering en ‘I Ain’t Ready’ is zo’n prachtsong waar je je wekker op zou willen programmeren om er ‘s ochtends wakker op te worden om daarna nog even te blijven zweven. Magie!

Marcie